Aftellen

Het is wel weer eens tijd voor een update hoorde ik ;)

Op dit moment zijn Marieke haar ouders en broer hier. Heel gek weer om mensen vanuit Nederland hier te ontvangen maar ook heel leuk! In een paar dagen hebben ze al van alles mee beleefd hier en morgen gaan ze naar Camotes Islands om vakantie te vieren.

Gisteren was “the teachers day” in het Don Bosco Technology Centre, waar wij elke dinsdag Duitse lessen geven. Marieke en mij was gevraagd om een korte presentatie te geven, een dans oid. Ja hoor natuurlijk! Doen we even. Als de Filipino’s dat kunnen, kunnen wij dat heus ook. Het is echt fantastisch om te zien hoe de studenten een heel dansoptreden neerzetten, zelfs alle jongens doen mee! Ja mannen in NL, jullie zouden hier nog veel kunnen leren. Marieke en ik gingen afgelopen maandag wat oefenen, maar het ging voor geen meter en ik keek er ineens heel erg tegenop. We waren maar met ons tweeen en we hadden veel te weinig tijd om iets in elkaar te zetten. Na wat brainstormen hadden we een veel beter plan bedacht. Uiteindelijk hebben we een Valentijnsshow bedacht van ongeveer 20 minuten. Hilarisch! Marieke en ik waren de presentatrises Sweetheart en Honey en we hebben een studente uit het publiek aan een valentijn geholpen (Gerjan, de broer van Marieke). Ze moest ,terwijl de mannen zich schuil hielden achter het gordijn, vragen stellen aan 3 kandidaten, waaronder Gerjan, waarna ze een keuze moest maken wie haar valentijn voor die dag zou zijn. Iedereen speelde heel leuk mee en gelukkig was het een succes. Ook hadden de studenten weer van alles voorbereid, dans, drama, muziek. Echt heel leuk!

Nog een paar nachten slapen en dan zijn heit en mem hier al! Ik heb er echt heel veel zin in. Eindelijk weer knuffelen. Het schiet nu wel op hoor! Gelukkig was het pakketje vol drop, thee, tijdschriften en hele lieve kaarten er nog voordat ze zelf hier zijn haha, bedankt lieverds, het beste valentijnscadeau ooit ;).

De uitjes die we hadden gepland zitten er inmiddels ook op. Het eerste uitje was naar beachresort Portofino met de scholars van highschool en college. Iedereen had er ontzettend veel zin in, we hadden allemaal spelletjes georganisseerd (twister, touwtrekken, the amazing race) en we hadden veeeel te veel eten besteld. Maar dat was geen probleem, zo kon iedereen zoveel eten als die wilde en zelfs nog wat mee naar huis nemen voor de rest van de familie. Een groot succes!

Het weekend daarna hebben we de jongste kinderen meegenomen naar het Don Bosco Technology Centre waar we ze de film Toy story 3 hebben laten zien, ze getracteerd op snacks en na die tijd ook nog op ijs. Vooral dat laatste vonden de kinderen heel leuk. Omdat we niet alle verantwoordelijkheid voor de kinderen wilden hebben, hadden we ook een van de ouders uitgenodigd van ieder kind, dit werkte erg goed! Ook een groot succes dus.

Voor de laatste groep (de kinderen van de basisschool in de leeftijd van 8 tot 12) hadden we bedacht om naar de bioscoop te gaan. We waren wezen informeren bij de bioscopen en voor kinderen hadden ze een leuke film, namelijk Hansel and Gretel, nou super dacht ik, Hans en Grietje top film toch? En omdat we specifiek hadden gevraagd om een kinderfilm dachten we dat het wel goed zou zijn. Maar toen we een paar dagen voor het uitje naar de trailer keken bleek het een hele enge film te zijn. Dus hebben we het voor die datum geanuleerd. Toen de kinderen het hoorden riepen ze met z’n allen dat ze dan ook naar Portofino wilden. Hier waren we zelf niet bij maar dat is wat Regina ons vertelde. Nouja, ok dan! Doen we dat toch, we hebben nog zoveel sponosgeld over. Dus ook met die groep zijn we naar Portofino geweest, en dit was wederom weer een groot succes. We hadden allemaal spelletjes voorbereid maar we kregen de kinderen niet uit het water, zo fantastisch vonden ze het. Ik voelde me echt een boom omringd door apen in het water haha. De kinderen hadden ontzettend veel lol. Super dus! Omdat de bewaking bij de entree heel veel kinderen niet heeft geteld (ongeveer 30) hadden we nog wat geld over voor ijs op de terugweg, de dag kon dus niet meer stuk ;).

Ik wil hierbij jullie allen nogmaals bedanken voor al het geld wat jullie hebben overgemaakt, het is echt super om al deze dingen te doen met al deze kinderen!

We hebben nog steeds geld over.. Het houdt niet op. Marieke en ik hebben erg te doen met de mensen die in het feeding centre werken. Deze mensen werken heel hard, beginnen midden in de nacht al en zijn altijd zo druk! Ze verdienen weinig en zijn allemaal ontzettend goed in wat ze doen. Ze hebben een mooie keuken waar ze werken maar het is er echt snikheet! Wij zitten er al een tijdje aan te denken om een airco voor in de keuke aan te schaffen. Het hoofd van de feeding vertelde al dat ze erg tegen de zomer op kijkt, want dan is het nog warmer. We gaan uitzoeken wat de mogelijkheiden zijn. Daarnaast zijn we bezig met een uitje voor de kinderen van PTOT (de autisten). To be continued...

Zoals ik aan velen al wel kenbaar heb gemaakt was het voor mij wel lastig om weer in het ritme te komen na het vertrek van Maaike. Ik heb gemerkt hoe het is om te reizen en nog meer zin gekregen om meer te ontdekken van dit land. Ik heb het de afgelopen periode af en toe best moeilijk gehad met de armoede die speelt in dit land ook. Toen ik in Nederland was wist ik dat er hier veel armoede is maar nu ik hier ben zie ik het ook en leef ik mee met de mensen hier. Dat is best een heftige ervaring soms. Een tijdje terug had ik heel sterk dat machteloze gevoel. We hadden de “biblesharing” op woensdagavond, hierin delen de scholars hun levensverhaal, hun problemen naar aanleiding van een bijbeltekst. Ik vind deze momenten altijd heel mooi. Het is heel mooi om te zien dat de scholars hun ei aan elkaar kwijt kunnen en je ziet echt de verbondenheid. Ze steunen elkaar en ze begrijpen elkaar, ze zitten allemaal in soortgelijke situaties. Ze halen veel uit het geloof. Op dat ene moment voelde ik me zo machteloos, de mensen hier zijn zo getalenteerd, zo sterk, zo lief! maar ze krijgen gewoon geen kans om zich te ontwikkelen. Als ze naar school willen gaan kost dit geld en dat hebben ze niet, daarnaast is er hier niet een zorgstelsel zoals in Nederland, dus wat als iemand ziek wordt? De scholars hebben ontzettend veel geluk dat ze de kans krijgen om naar school te gaan doormiddel van een sponsor, maar al die andere kinderen dan? En als ik dan naar mezelf kijk.. Ik heb alles wat ik wil en anders zijn er heel veel mogelijkheden om er aan te komen.Wat ben ik blij dat ik in Nederland geboren ben. Ik voel me bijna schuldig dat ik zoveel kansen heb gekregen en maar smijt met geld zonder er bij na te denken. Ik wil dan zo graag wat voor alle mensen hier doen, maar dat is onmogelijk. Ik word boos op de regering hier, waarom is dit land zo corrupt? Waarom zijn sommige mensen zo hebberig en denken ze alleen maar aan zichzelf? Ik heb er een nacht wakker van gelegen, denkend aan Daday, wiens broer ziek is en dus niet kan werken, waardoor er geen geld binnen komt. Aan Joy, wiens zoontje doof is maar geen geld heeft om hem naar een speciale school te sturen en mij hoopvol aan kijkt in de hoop dat ik haar sponsor. Alle kinderen die op straat leven, geen opvoeding krijgen omdat hun ouders dat ook niet hebben gehad. De mensen die maar kinderen blijven krijgen en ze niets kunnen bieden. De drugsogen die je aankijken, zwangere tieners, de viezigheid, het grote verschil tussen arm en rijk naast elkaar. Wat kan ik doen? Waar gaat het geld precies naartoe? Nu ik hier al 4 maanden zit krijg ik steeds meer een band met de mensen hier. Ik ga straks weg en dan laat ik ze hier achter, knokkend voor een beter leven. Het is allemaal wel triest hoor.. Ik zie ook zoveel mensen wanhopig naar me kijken, alsof ik een berg met goud ben die hun leven beter kan maken. Maar goed, ik kan er niets aan veranderen. Blij zijn met de kleine dingen die ik hier doe en heb gedaan. Gelukkig hebben de Filippijnen heel veel lol ondanks alles, laat ik daar dan maar van genieten. Het doel dat ik had voordat ik hier kwam is zeker wel behaald! Mijn eigen ontwikkeling en “er zijn” voor de mensen hier.

Ik ben blij dat het er straks op zit. Alleen het afscheid nemen kijk ik tegenop. Maar ik heb heel veel zin om weg te gaan hier. De ervaring hier is goed geweest maar ook genoeg nu. Ik denk wel dat ik nu anders in het leven sta, ookal waardeerde ik het leven wat ik had al wel. Het heeft me nog weer meer bewust gemaakt van wat echt belangrijk is voor mij, hoe cliché misschien. Ik ben een zeer gelukkig mens!

Kom maar op met de mooie plekken van de Filippijnen, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en wie weet Japan! Ik begin rustigaan plannen te maken en Nynus komt gewoon naar de Filippijnen (13mrt), waarna we later samen vertrekken van het project.

Bedankt voor alle lieve kaartjes die ik heb gekregen! Superleuk:D

Hele dikke knuffel voor jullie!